Al jaren liep ik rond met het idee iets te doen met de drang om de wereld een beetje op te leuken met mijn hersenspinsels. Ik kon vroeger aardig tekenen en mensen om mij heen adviseerden mij dan ook “daar wat mee te doen”. Dat deed ik dan ook wel op kleine schaal: wat illustratiewerk bij jeugdbladen en boeken en zelfs voor een kinderserie op TV. Echter altijd in opdracht en nooit mijn eigen zieleroerselen. De verdiensten waren matig en een leven als miskend tekenaar/schilder op een tochtige zolderkamer trok mij niet. Dus ben ik heel wat anders gaan doen: Schade-expert en Risicodeskundige.
Nog niet heel lang daarvoor had ik mijn creativiteit nieuw leven ingeblazen. Ik had namelijk een manier gevonden om deze te uiten: cryptokunst. Daarin werk ik een gedachtenkronkel, gezegde, uitdrukking, woordspeling uit met behulp van gemengde technieken. Dat gedoe met alleen verf, terpentijn, houtskool, krijt, etc. op papier en canvas vond/vind ik niet meer van deze tijd. Ik combineer deze oude technieken met (eigen) fotografie en beeldbewerking.
Als je naar een werk van mij kijkt zou je de titel moeten kunnen raden. Het resultaat: mensen moeten inderdaad goed kijken (wat natuurlijk de bedoeling is van kunst). Dan verschijnt de denkrimpel en de glimlach. Een werk met een titel maar ook een aardig plaatje voor aan de muurrr. Mijn betere helft heeft onlangs voor mij een website gecomponeerd, waarop mijn werken inmiddels alle verenigd zijn: www.muurrr.nl.
Allemaal goed en aardig maar ze komen toch het beste tot hun recht bij uitvergrotingen van tenminste 60 x 90 en liefst nog groter. Ik heb er een stuk of tien ingelijst op de traditionele manier: prints in een lijst met een passe-partout. Totdat ik met Chris in contact kwam. Ik keek mijn ogen uit bij het zien van de sublimatiewerken die hij in zijn atelier vervaardigt! Wauw! die scherpte, die briljante kleuren! Dát is de techniek die past bij wat ik voor ogen had! Sindsdien wil ik niet meer anders.
